Welcome to Sumatra!!!

Hello from Sumatra, same same... but different!

In de vroege ochtendstond bracht het vliegtuig ons naar Medan, de toegangspoort tot Sumatra. We namen de trein naar het centrum, regelden een overnachting en gingen dan op verkenning. Meteen wisten we dat Sumatra een totaal andere beleving zou worden dan de Filipijnen. Hier rijden ze links , chaotisch, luid toeterend en vooral zonder regels. Engels wordt hier zo goed als niet gesproken. En de inwoners zijn grotendeels moslims, dat wil zeggen andere klederdracht, andere infrastructuur (vooral het gedeelte 'badkamer' is een hele beleving), andere cultuur, andere … zowat alles. In Medan verklaarden ze ons dus gek dat wij 'even onze benen wilden strekken' en dus te voet door de stad wilden om een moskee te bezoeken. En ik moet zeggen, toen we heelhuids terug waren begreep ik toch een beetje waarom. Oversteken was telkens een gok, voetgangers tellen niet mee, rode lichten zijn er wel maar daar rijden ze gewoon door en eivolle straten met een uitgebreid scala verschillende kris kras door mekaar zoevende voertuigen. Je kunt dus maar moeilijk voorspellen wat er komt. Maar goed, de benen waren gestrekt, de moskee bezocht en snel daarna de slaap ingezet. De volgende dag zou onze reis in Sumatra pas echt beginnen.

De trein bracht ons terug naar de luchthaven en we vlogen naar Padang. Daar wilden we voor onze kop geen minibus 'voor toeristen' nemen en sprongen we op de lokale bus. Door een communicatiefout reden we veel te ver en mochten we dus al die kilometers terug rijden. Uiteindelijk aangekomen op het overstappunt zetten we onze reis verder naar Bukittinggi. Een paar uur later dan verwacht kwamen we aan, konden we nog iets eten en was het alweer slapen geblazen. We voelden meteen dat het reizen hier helemaal niet evident of makkelijk zal worden.

Dus dag 3 in Sumatra brengt ons dan uiteindelijk naar de eerste echte bestemming waar we voor kwamen: de Harau Vallei. En het was de vele uren en kilometers waard. De rotsen stijgen plots op uit het landschap. Ze zijn 300 meter hoog en hebben prachtige kleuren. Daartegen heb je dan de felgroene rijstvelden en de kleine dorpjes. Helemaal weg uit het stadsgeweld, joepie! Onze basis was Abdi homestay. We voelden er ons dan ook direct thuis. We kregen een hutje om in te slapen en mochten direct met de familie mee aan tafel voor de lunch. Het eten was heerlijk! Aangesterkt gingen we de rotsen verkennen. We leerden een paar jonge gasten kennen die ons aan materiaal konden helpen en zo konden we in de namiddag al direct een paar routes klimmen. We waren erg gecharmeerd door het enthousiasme van deze jongeren. Jammer genoeg hebben ze niet de financiële middelen om een deftige 'klimschool' uit te bouwen of om een grote groep bezoekers te begeleiden. Maar ze hebben zeker de motivatie en de goesting. Een projectje waard. (wie weet iets voor de Brugse Bergstijgers?)

De resterende dagen hebben we met volle teugen genoten van de rotsen, onze super gezellige homestay, we deden een zware wandeling onder de hete zon door de vallei, namen de prachtige omgeving in ons op, verdwaalden in de rijstvelden en maakten plannen voor onze verdere reis.

Selamat jalan,

Miekenny