A long long way to paradise!!

En ja hoor, op onze tweede bestemming geraken was weer één groot avontuur. We hadden ons zo gehaast om vroeg in Bukittinggi te zijn, om dan te weten te komen dat er maar 1 minibusje was naar onze bestemming, en dat om 17h... Dat werd dus vele uren wachten. Maar uiteindelijk ging de tijd snel voorbij. We bivakkeerden in een restaurant, deden op het gemak inkopen, dronken koffie bij een hippe kledingzaak en waren getuige van alweer een verkeersongeval op 5 meter van ons. De kapotte auto was sneller uit het verkeer gehaald dan de gekwetsten. De uitleg van de lokalen: als je iemand naar het ziekenhuis brengt dan moet jij betalen voor de behandeling van die persoon (die je dus niet kent). Niet betalen = geen behandeling. Ergens te begrijpen natuurlijk, maar o zo frustrerend om te zien. En toen was het aan ons om te vertrekken... alleen zat er om 17h nog altijd geen stuur in onze minibus! De chauffeur zat wat te knutselen met bouten en platen, maar het was duidelijk dat hij totaal geen idee had hoe hij dat stuur moest monteren. Dit was voor ons nou net iets teveel van het goede, dus stapten we uit de minibus. Gelukkig besefte hij zelf dat de situatie hopeloos was en zette hij ons dan op een minibus naar Sibolga. Dat was wel ergens op weg naar onze bestemming Singkil, maar toch een serieuze omweg. Dit wou zeggen: extra uren reizen en een extra minibus rit. Eerst sprokkelden we nog anderhalf uur voldoende passagiers om de minibus te vullen en dan waren we eindelijk vertrokken. Het was een helse rit, de wegen zijn echt erbarmelijk. Er is maar 1 rijvak, dus moeten ze constant inhalen. Er zijn meer putten dan asfalt, waardoor je constant in slalom rijdt. En als de chauffeur plots te moe wordt of zich verveelt, dan zet hij maar een race in met een andere minibus. Ik (Mieke) ben gewoon gaan liggen met mijn ogen dicht, schuddend van de ene kant naar de andere, constant op mezelf insprekend om niet in paniek te geraken en pratend met mijn engelbewaarder. Kenny maakte zich gelukkig na een tijd echt kwaad en toen stopte hij toch met het race spelletje. 12 uur schudden later waren we 'veilig' in Sibolga. We deden dus van de hele nacht geen oog dicht en moesten 2 uur later alweer op de minibus voor de vervolgrit van 6 uur. Gelukkig hadden we deze keer een erg goede en veilige chauffeur. Dit moet wel een uitzondering zijn op Sumatra. Het moet voor jullie waarschijnlijk saai zijn om telkens over het 'reizen' te lezen. Maar omdat het nu eenmaal echt een groot stuk van onze reis inneemt kan ik het niet weglaten.

In Singkil vonden we een leuke lodge om op adem te komen. Het mannetje sprak geen woord Engels maar deed zo hard zijn best om ons op ons gemak te stellen. De vriendelijkheid en warmte van deze mensen doet ons telkens snel het minder fijne 'onderweg zijn' vergeten. We kregen een lekker theetje en gebakken banaan. Tegen de avond zorgde hij voor een paar biertjes en een bak ijs om ze in te koelen. Top! We haalden de nodige slaap in (enkel 1x gestoord door een leger knaagdieren met grote interesse in onze pak koeken) en waren klaar voor een nieuw avontuur tegen de volgende ochtend.

Rond 10h namen we de speedboot naar Pulau Tailana, een klein tropisch eiland in het midden van de Banyak eilanden. Toen we dichterbij kwamen waren we zo blij dat we voor deze bestemming hadden gekozen! Tailana is zo prachtig dat het bijna pijn doet aan je ogen. Maagdelijk wit strand rondom het hele eiland, wuivende palmbomen, jungle, … en dan onaangetast kleurrijk koraal direct aan je voeten in de turkoois blauwe zee. Postcard proof!! Door de lange reisweg hiernaartoe en de beperkte overnachtingsmogelijkheden (7 hutjes) zijn er dus maar weinig toeristen. We werden warm onthaald door de familie die hier woont en instaat voor de zorg van de hutjes en alle maaltijden. Na de lunch gingen we op verkenning. Kenny was even onoplettend en had zo na een kwartier al een grote gapende wonde op zijn hiel door op koraal te stappen. Gelukkig kon hij zijn roze bril opzetten en op zijn manier toch ook van het eiland genieten. Mieke kon terwijl snorkelen voor twee. Het lekker eten en de weelderige zonsondergang waren de kers op de taart.

Omdat de speedboot naar Pulau Tailana best prijzig is, kozen we ervoor om met het koppel van de heenreis ook de terugreis samen te maken. Zo konden we de kosten delen. Bob en Kim wonen in Sumatra en zijn een erg leuk openhartig koppel. Na de boottocht zouden we een stuk met hen meerijden tot het punt waar we de hoogste kans hadden op een nog doorrijdende bus. Op dat punt bleek er geen bus meer te zijn en besloten we gewoon met hen mee te rijden tot hun eindpunt: Bukit Lawang. Dit stond niet op onze planning, maar Bob en Kim hadden zo hartelijk over dit stadje bij de jungle verteld dat we te nieuwsgierig werden. Zo hadden wij dus voor de eerste maal een luxe rit! Daar zijn we nog steeds zo dankbaar voor, even geen schrik of verloren uren. Aangekomen genoten we even van de internetverbinding en dus van het grote nieuws dat mijn metekindje Lily is geboren! Zot blij en megatrots hebben we een miniparty gehouden. En de wereld zal het geweten hebben want tijdens de nacht die volgde werden we wakker door een aardbeving. Dubbel uniek dus!